Kontaktowe zapalenie skóry
Alergia kontaktowa dotyczy 17-40% wszystkich dorosłych i 13-25% wszystkich dzieci.
Na podłożu alergii kontaktowej może wystąpić szereg chorób - w pierwszym rzędzie alergiczny wyprysk kontaktowy, a ponadto alergiczne kontaktowe zapalenie błon śluzowych jamy ustnej, czy reakcje nietolerancji endoprotez i implantów.
Objawy alergicznego
kontaktowego zapalenia skóry
Alergiczny wyprysk kontaktowy, czy inaczej alergiczne kontaktowe zapalenie skóry występuje najczęściej jako postać ograniczona, czyli zmiana skórna umiejscowiona w jednej lokalizacji. W miejscu kontaktu skóry z wywołującym haptenem rozwija się rumień, któremu może towarzyszyć obrzęk lub naciek. W stanach ostrych na zajętym obszarze mogą dodatkowo rozwijać się grudki, pęcherzyki lub pęcherze, które pękają pozostawiając sączące powierzchnie. W przewlekłej postaci dominuje rumień, suchość skóry, złuszczanie i hiperkeratoza. Typowe jest zjawisko tzw. „synchronicznego polimorfizmu” - sytuacja, w której różne wykwity pierwotne i wtórne mogą w obrębie danego ogniska występować jednocześnie.
Zgodnie z zaleceniami Międzynarodowej Grupy Badającej Wyprysk Kontaktowy naskórkowe testy płatkowe są metodą z wyboru i „złotym standardem” w diagnostyce alergicznego wyprysku kontaktowego. Należy je wykonać u każdego chorego z przewlekłym wypryskiem lub lichenizacją, jeżeli podejrzewa się, że przyczyną lub powikłaniem tej choroby może być alergia kontaktowa lub alergiczny wyprysk kontaktowy.
Kluczowym elementem łączącym diagnostykę i terapię alergicznego wyprysku kontaktowego jest identyfikacja haptenów wywołujących odczyn alergiczny, co daje pacjentom szansę unikania czynnika chorobotwórczego. Konsekwentne unikanie prowokujących haptenów zaowocuje ustąpieniem choroby bez konieczności stosowania objawowej farmakoterapii.